Voor volwassenen is het lastig om erachter te komen dat je slechter hoort. Maar hoe werkt dit dan voor kinderen? Zijn er dingen waar je op kunt letten of die kunnen opvallen? Hoe verliep dit bij ons? Ik deel een lijstje met tips hierover en wat je kunt doen om jouw kind te helpen. En misschien helpt het je om de signalen eerder te herkennen en daardoor wellicht sneller in actie te kunnen komen!
Hoelang het nou uiteindelijk geduurd heeft bij ons weten we natuurlijk niet. Zo ging de televisie harder, was er sprake van drift en vermoeidheid en werden emoties vaak anders geïnterpreteerd. Maar toen ik vanuit de keuken vroeg of Tijn een snoepje wilde en hij ‘nee’ zei en vervolgens vroeg wat voor soepje ik ging maken, vond ik dit wel erg opvallend. Ik denk vooral dat er een belletje ging rinkelen toen ik een opsomming ging maken van dingen die in het rijtje passen van slechter horen. Maar dan moet je natuurlijk wel weten welk rijtje dit is. Geregeld worden oorklachten namelijk gemist. Je zult er heel specifiek naar moeten kijken om erachter te komen. Want de oorklachten gaan niet altijd samen met pijn of oorontstekingen.
Als jouw kind slechter hoort, kun je dit aan een aantal dingen merken. Hieronder een aantal voorbeelden:
- Het gedrag is anders, jouw kind is druk of snel boos. Dit kan zich overigens afwisselen met perioden dat het wel beter gaat.
- Hij of zij is snel moe en kan zich niet goed concentreren.
- Jouw kind heeft moeite om anderen te verstaan. Vooral in een omgeving met lawaai. Denk bijvoorbeeld aan situaties als; achterop de fiets, wanneer de televisie aan staat, in de speeltuin.
- Op school gaat het minder goed, mogelijk is er een logopedist betrokken omdat er een taalachterstand is.
- Hij of zij reageert niet als je iets zacht zegt.
- Jouw kind zet de televisie of muziek steeds hard.
- Hij of zij let extra op het gezicht als je tegen hem of haar praat.
- Er wordt geklaagd over hoofdpijn.
Toen wij door hadden dat onze zoon (5) slechter hoorde konden we meteen in actie komen. De huisarts verwees ons direct door en al gauw was duidelijk wat het probleem was en hoe we dit konden oplossen. Uiteraard zat er wat tijd tussen de diagnose en de oplossing. Het hielp toen echt om een aantal dingen anders te doen. We merkten direct dat dit hielp. Al moesten we elkaar hier thuis wel aan blijven herinneren. Sommige dingen gaan namelijk super snel, zoals praten tijdens het eten, of een vraag stellen op afstand terwijl de televisie aan staat. Maar ik weet van mijzelf hoe vervelend het kan zijn, en ook dat het direct irritatie kan oproepen. Daarbij is het goed om te blijven onthouden dat de meeste energie van jouw kind op dit moment naar het verstaan en begrijpen van taal gaat. Hierdoor blijft er minder energie over voor andere dingen. En is het voor de hersenen ook moeilijker om emoties te interpreteren. Zo kreeg ik vaak te horen dat ik boos deed, maar dit niet het geval was. Althans, na 3 keer iets vragen, raakte ik waarschijnlijk enigszins geïrriteerd en ging dan harder praten, waardoor het wel degelijk boos overkwam… Dus hoe minder emotie in de stem hoe beter.
Wat kun jij doen, waardoor jij jouw kind kunt helpen:
- Raak jouw kind even aan als je tegen hem/haar gaat praten.
- Zorg dat je zichtbaar bent voordat je begint met praten. Ga even naast jouw kind staan of zorg dat jouw gezicht goed te zien is.
- Kijk of hetgeen gezegd is, is overgekomen, door te laten herhalen wat er gezegd is.
- Zorg ervoor dat er geen lawaai in huis is als je tegen jouw kind praat. Zet de radio of televisie zacht of uit. Ook wanneer je niet tegen jouw kind spreekt zijn de hersenen bezig om te kijken of hetgeen gezegd wordt belangrijk is. Dus wanneer jij een gesprek voert met jouw partner in de keuken, terwijl jij staat te koken en de afzuiger aan staat, zijn de hersenen van jouw kind wellicht ook druk bezig!
- Kijk elkaar aan en spreek langzaam en duidelijk.
- Check even of de vraag verstaan is door jouw kind.
En daarnaast net zo belangrijk als bovenstaande punten is om anderen te vertellen dat jouw kind slechter hoort. Ook al is dat voor een korte periode. Geef daarbij ook tips mee waarvan jij hebt gemerkt dat deze helpen. Denk daarbij aan de leraren op school, maar ook de naschoolse opvang, de vader of moeder waar jouw kindje gaat spelen, de juf van zwemles enzovoorts.
Daarnaast is het altijd goed om eens te vragen hoe het met jouw oren gesteld was toen jij een kind was. Sommige dingen zijn nu eenmaal erfelijk, en het kan dan helpen om dit soort dingen op tijd te kunnen signaleren.
Heb jij tips? Of ervaringen? Deel ze hieronder, wellicht help je er een ander weer mee.
