Hoorjemij is een rubriek waar andere mensen aan het woord komen! Het gaat om mensen, die op enige manier een relatie hebben met slechthorendheid. Dat kan een partner van zijn, een ouder, een collega, een logopediste, een audicien, of iemand met gehoorverlies.
Mijn naam is Daisy, ik ben 31 jaar jong en woonachtig in een klein ‘kneuterig’ dorpje gelegen tussen Arnhem en Nijmegen. Ik deel het huis met valkparkiet Nugget en kat Harley. In mijn vrije tijd struinde ik, voor het Coronavirus, alle concerten en festivals af. Na jarenlang geen instrument te hebben bespeeld, ben ik sinds een half jaar weer begonnen met drummen. Ook ben ik 4e in de generatie met tinnitus en drager van een erfelijk gen dat ‘komvormige’ slechthorend- en doofheid veroorzaakt.
De muzikale noot viel niet heel ver van de boom, mijn opa was muzikant in hart en nieren. Hij was fanatiek drummer en tot een paar jaar voor zijn overlijden dirigent van de lokale drum- en marchingband. Ook had hij net als ik, mijn moeder en mijn grootmoeder (zijn eigen moeder) last van slechthorendheid aan beide oren. Dit heeft hem er echter nooit van weerhouden om muziek te gaan en blijven maken. Op een gegeven moment was het door onder andere zijn leeftijd en haperende gehoor tijd om hiermee stoppen. Hij wist wel wat hij of de band speelde, maar kreeg niet alles meer mee.
Ondanks dat mijn vader en moeder zelf niet zo heel muzikaal waren, was er bij ons thuis altijd wel muziek aanwezig. Er stond altijd wel een CD van Bruce Springsteen, the Eagles of ACDC op. Deze waren namelijk favoriet. Dit vormde op jonge leeftijd al mijn voorkeur in muziek. Terwijl vriendjes en vriendinnetjes om mij heen liever naar Paul Elstak of de Backstreet Boys luisterden, nam ik liever een duik in de CD-toren van mijn vader. Vanaf mijn zestiende ben ik heel wat concerten en festivals afgestruind. Jong en naïef als ik was vaak zonder de juiste gehoorbescherming en te dicht bij de boxen. Lag ik dan iedere avond na afloop in bed met een doffe piep in mijn oor. Had ik wel vaker, ging vast wel weer over zoals altijd dacht ik dan..
Jaren later (en eigenlijk dus al te laat) begon ik na een nare ervaring eindelijk met het dragen van gehoorbescherming. 
Ik had bij het zoveelste concert te dicht bij een box gestaan en was ’s avonds na afloop met pijn in mijn oren naar bed gegaan. Mijn moeder was in de tussentijd bij de KNO-arts geweest en had haar eerste twee gehoorapparaten in ontvangst mogen nemen. Mijn opa was ondertussen de zoveelste TV-ontvanger en het zoveelste model gehoorapparaten verder.
Twee pieptonen, de nodige oorpijn en heel wat gehoorproblemen verder belandde ik na zes maanden aan doorverwijzingen en tientallen gehoortesten zelf bij het audiologisch centrum van het UMC. Tinnitus in beide oren en ‘komvormig’-erfelijk gehoorverlies, veroorzaakt door een erfelijk gen luidde de diagnose daar. Ik liep naar buiten met een stapel folders en een verwijzing voor twee gehoorapparaten bij de audicien.
Als kind was het sporten niet voor mij weggelegd, ik had twee linker benen en kon nog geen bal vangen. Ik was creatief, ik tekende en schilderde veel en zong (niet altijd even zuiver) met alles mee wat er op de radio voorbij kwam. Mijn ouders schreven mij na lang aandringen van mij en mijn opa op tienjarige leeftijd in bij de lokale muziekschool. Vele jaren en muziekinstrumenten verder ben ik toen op mijn zeventiende gestopt. Door de drukte en verantwoordelijkheden die kwamen kijken bij mijn MBO-studie en het vele stage lopen kon ik het niet meer combineren.
In december 2018, zes maanden na het overlijden van mijn opa kreeg ik als verrassing voor kerst van mijn moeder een drumles bij drummer Koen Herfst cadeau. Mijn opa had toegezegd mij altijd eens te leren ‘roffelen’, maar zoals met zoveel dingen komt van uitstel afstel totdat het uiteindelijk te laat was. Zo blij als een kind en gemotiveerd reed ik na de drumles het hele stuk vanuit Den Haag weer naar huis. Uiteindelijk duurde het nog ruim een jaar voor ik mij ‘echt’ inschreef bij de lokale drumschool bij mij in de buurt.
Eenmaal aangemeld doorliep ik de twee weken durende introductiecursus en werd ik ingeroosterd bij een drumleraar met plek in de agenda en passend bij mijn leerdoelen. Ik kreeg de basis onder de knie en naarmate ik vorderde kwamen er steeds meer onderdelen en noten van en op het drumstel bij. En daar begon de ‘struggle’ met mijn gehoor.. In plaats van dat de noten en tonen die ik er elke les bijleerde verschillend klonken, klonken ze voor mij allemaal als dezelfde doffe ‘boem’. Iedere woensdag zag ik op tegen de drumles die ik die avond had. Tot ik na een aantal lessen huilend bij mijn moeder aanklopte; ‘ik geloof dat ik er maar mee stop, ik hoor toch niet wat ik speel!’. Mijn moeder stelde voor om gewoon eerlijk te zijn, en om geduld te hebben. Het spreekwoordelijke Rome was volgens haar namelijk ook niet in één dag gebouwd. Met een knoop in de maag en lood in de schoenen ging ik naar de volgende drumles. Waar ik uiteindelijk aan het einde van de les de moed bij elkaar geraapt had, om aan mijn drumleraar op te biechten dat ik het verschil tussen de noten en tonen niet altijd kon verstaan zonder mijn gehoorapparaten. Hij reageerde er iets verbaasd en nuchter op, met als grote vraag waarom ik het hem niet ieder had verteld. Hij stelde voor om de volgende lessen de koptelefoon beter af te mixen en in woorden te beschrijven hoe de tonen klonken die ik niet hoorde. ‘Als ik jou daar mee kan helpen dan doen we dat gewoon. Geen probleem!’.
Vaak wordt ons wijs gemaakt dat slechthorend- en doofheid dingen zijn om ons voor te schamen. We mogen het niet laten zien en nog liever willen ze dat we er zo min mogelijk over praten. Maar praten helpt juist! Als ik niet de moed had gehad er over te praten op de muziekschool had ik me misschien wel uitgeschreven. Nu aan het begin van elke drumles wordt de koptelefoon voor mij zo afgemixt zodat ik het meeste wel kan verstaan. Ik ga weer met net zoveel plezier naar elke drumles als dat ik naar mijn allereerste ging! De tinnitus en mijn slechthorendheid zullen waarschijnlijk nooit meer overgaan, en naarmate de jaren verstrijken misschien zelfs wel erger worden. Ik zie het daarom als een uitdaging bij een concert of festival om een omstander die laconiek reageert als ik mijn gehoorbescherming in doe, uiteindelijk te motiveren dat ook te doen. Als ik ze dan naar de bar of een automaat zie sprinten om toch een paar oordopjes te scoren, heb ik mijn karmapunten weer behaald en missie volbracht.
- Wat is jouw relatie tot slechthorendheid?
Ik heb zelf last van erfelijke slechthorendheid. Ik mis 45-50% gehoor in mijn linker- en 25% in mijn rechteroor en heb in beide oren last van tinnitus. Mijn moeder, opa en grootmoeder hebben of hadden allemaal last van hetzelfde ‘probleem’. Bij ons in de familie heeft het met een erfelijk gen te maken.
- Wat heeft jou geholpen en kan een ander ook helpen?
Accepteer dat je last hebt van slechthorend- en/of doofheid en praat erover. Het is in het begin misschien moeilijk, en je schaamt je er misschien voor of dat wordt je misschien wel door een ander wijsgemaakt.. Maar ik denk altijd maar zo; niet iedereen heeft het slecht met je voor, het had erger kunnen zijn en er is overal meestal wel een oplossing voor te vinden.
- Welke tip over slechthorendheid zou jij willen geven?
Ik denk dat ik dit iedereen wel kan aanraden: investeer in goede (zo nodig op maat gemaakte) oordopjes of gehoorbescherming als je naar een concert, festival of iets met langdurig en veel (te hard) geluid gaat. Iets wat ik door laksheid op jonge leeftijd vaak niet heb gedaan. Wat eenmaal weg is aan gehoor komt niet zo snel of helemaal niet meer terug.
- Wat mis jij in het aanbod op het gebied van beter horen?
Hippere kleuren hoortoestellen en opbergdoosjes! Niet die standaard vormgeving omdat ‘je het niet mag laten zien’. Als ik kijk naar mijn in-ears, die zijn ook neonroze met glitters! 🙂
- Waar ben je trots op?
Het heeft even geduurd voor ik de drempel over was, maar ik draag nu mijn gehoorapparaten en alles wat daarbij hoort vol zelfvertrouwen. En dat ik erover heb durven praten en daarmee doorgezet heb bij onder andere de drumlessen. Het duurde even maar het begint toch z’n vruchten af te werpen!
- Waar word je gelukkig van?
Dat de wereld lang zo slecht niet is en er genoeg lieve mensen rondlopen die je als je het aangeeft (met bijvoorbeeld een sticker op je mondkapje) maar al te graag willen helpen! Ik heb gelukkig veel lieve en leuke mensen om me heen en ook een aantal extra mogen ontmoeten door mijn gehoorapparaten.
- Waar word je verdrietig en/of boos van?
De medemens die gehoorverlies, doofheid en het dragen van de hulpmiddelen daarvoor (of elke andere handicap) als een vorm van schaamte ziet. Waarom? Om helemaal op te houden over het treiteren van diegene ermee.. Je gaat je er zelf echt niet beter van voelen. Laten we respect- en liefdevol met elkaar omgaan, dat maak de wereld een stuk mooier!
- Geen vraag maar wel een tip!
Op ‘Prime video’ staat de Canadese documentairefilm (met ondertiteling uiteraard) de ‘The Sound of Metal’. Het gaat over een jonge drummer die zijn gehoor aan het kwijtraken is, de grootste nachtmerrie van elke muzikant.. Voor mij zaten hier best wel wat punten van herkenning in, misschien dat een ander hier ook wat aan heeft.
Ben of ken jij iemand die in deze rubriek zou moeten komen? Laat het mij weten! Wil je reageren op Daisy haar verhaal? Je kunt hieronder een berichtje achterlaten!
1 Reactie
Hier zit een trotse moeder een mooi geschreven stukje te lezen…en zo mooi verwoord. Ik herken mij in veel dingen….Mega trots op jou❤❤